Sześcioro solistów odtwarza typy dell'art-owskie w sytuacjach częstych pomyłek, przypadkowych komicznych spotkań, zderzających się ze sobą przeciwstawnych charakterów. Realizacja Pawła Paszty opiera się jednak na płaszczyźnie tragedii, której źródło to podstawowy fundament opery w ogóle – jako gatunku, który powstał z namysłu nad teatrem antycznym. Tę płaszczyznę buduje przestrzeń tzw. kulis, które stopniowo, w trakcie spektaklu ukazują się widzom. Pierwszy plan rozgrywa się na scenie przypominającej arenę cyrkową, gdzie soliści pełnią rolę popisujących się swym kunsztem wirtuozów. W przebiegu przedstawienia wciąż widać jednak "szwy" teatralne. Niektórzy aktorzy, nie biorący w danej chwili udziału w akcji, asystują tym, którzy śpiewają i działają w tym czasie na scenie. Asystenci spuszczają rekwizyty na linach, pomagają w realizacji "teatralnych cudów", obsługują spektakl od strony technicznej. Przestrzeń kulis w rezultacie jest pełna ciszy, zamyślenia i samotności. Okazuje się, że ci, którzy robią z siebie pośmiewisko, są w kulisach przepełnieni smutkiem. Na takich dwóch biegunach rozpina się ta opowieść na scenie, być może na takich samych dwóch biegunach rozpina się nasz świat...

Spektakl jest kolejnym przedsięwzięciem tzw. Instytutu Opery. To międzynarodowy projekt, działający już 8 lat jako współpraca trzech podstawowych uczelni: Akademii Teatralnej, Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Reżyser przedstawienia, Paweł Paszta, realizuje spektakl jako część praktyczną swojej pracy doktorskiej w AT pod opieką dr. hab. Jarosława Kiliana i – od strony muzycznej – dr. hab. Artura Stefanowicza. Dyrygentem spektaklu jest Andrea De Carlo – od wielu lat badający twórczość Alessandro Stradelli. W spektaklu udział wezmą studenci UMFC, Orkiestra Instrumentów Historycznych Zakładu Muzyki Dawnej UMFC i goście, grafikę przygotowuje studentka ASP.